„Dom kobiet”

„Dom kobiet” to dramat sceniczny Zofii Nałkowskiej opublikowany w 1930 roku, który zyskał wiele pochlebnych recenzji, a wystawiany był zarówno w kraju, jak i za granicą.

Dramat ten opowiada historię kilku pokoleń kobiet zamieszkujących pod jednym dachem. Przedstawione są tutaj ich codzienne troski i problemy. Każda z tych kobiet żyje przeszłością swoich mężczyzn, którzy już odeszli. Historia każdej z tych kobiet jest niezwykła, każda z nich ma coś do zakomunikowania światu, każda z nich ma do przekazania jakieś doświadczenie. Dzięki temu poznajemy również doświadczenia samej autorki, jej nie zawsze udane relacje z mężczyznami. Jednocześnie poznajemy też ponadczasowe typy kobiet.

Premiera „Domu kobiet” odbyła się 90 lat temu. Jednak sztuka Zofii Nałkowskiej nic nie straciła na aktualności. Nie tylko jako znakomity portret psychologiczny kobiet w różnym wieku, ale także na poziomie szerszym, mówiącym niezwykle szczerze o trudnych relacjach międzyludzkich, o samotności i przemijaniu, o miłości i jej braku, o labilności moralnych wyborów i naszych zachowań.

Zauważono, że „Dom kobiet” jest przede wszystkim sztuką o mężczyznach, choć żaden z nich ani przez moment w sztuce się nie pojawia.

Nieoczekiwanie w domu kobiet pojawia się Ewa, nieślubna córka męża Joanny. Na wyidealizowany obraz Krzysztofa nakłada się portret mężczyzny, który miał dwa domy, dwie rodziny. Ujawnione nagle fakty odzierają kobiety ze złudzeń. Babka Celina powiada: „Człowiek żyje obok drugiego lata całe i nic o nim nie wie. Żyje między najbliższymi jak w ciemności…”.